27 lutego 1945 roku, żołnierze 6 samodzielnego zmotoryzowanego batalionu pontonowo-mostowego, wbili pierwszy słup graniczny nad Odrą w Czelinie. Dokonali tego: ppor. Władysław Cieślak, chor. Stefan Kobek, plut. Zenobiusz Janicki i plut. Henryk Kalinowski. Słup wyciosał cieśla z Wołynia kpr. Adolf Wydrzyński. Pod słupem zakopali butelkę z dokumentem na którym m.in. możemy przeczytać:

„Oddział Wojska Polskiego
Pomagając Czerwonej Armii w rozgromieniu wspólnego wroga hitlerowskich Niemiec po wielu walkach zwycięskich za Polskę niepodległą i demokratyczną zginęli na granicznym lewym brzegu Odry:
sierżant              1   Majchrzak Mieczysław
plutonowy        2   Fijałkowski Mieczysław
kapral                3   Wydrzyński Adolf
starszy saper   4   Chemus Stanisław
starszy saper   5   Woźniak Władysław
starszy saper  6   Habrych Zygmunt
szeregowy       7   Pietrzyk Feliks
szeregowy       8   Rumyński Władysław
szeregowy       9   Dorożko Jan
szeregowy      10  Kolęda Stanisław
Zginęli na polu chwały. Cześć Ich Pamięci!!!
…..
Nasz oddział jako pierwszy oddział Wojska Polskiego, który dotarł do zachodnich rubieży Rzeczypospolitej Polski. Na wiecznej rzeczy pamiątce, wbił graniczny słup, na starej Polskiej rzece – Odrze.”

Pod dokumentem podpisało się 70 osób. Słup o świcie zniszczyła niemiecka artyleria. Butelka przetrwała, znaleźli ją w 1947r. żołnierze WOP i przekazali do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku wybuchło Powstanie Listopadowe, zryw niepodległościowy skierowany przeciwko rosyjskiemu zaborcy. Było największym wysiłkiem zbrojnym w polskich walkach wyzwoleńczych XIX wieku.
Powstanie zakończyło się 21 października 1831 roku. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część Litwy, Żmudzi i Wołynia.
W powstaniu wzięło udział ok. 150 tyś. żołnierzy polskich. Zginęło lub zostało rannych ok. 40 tyś. powstańców.
W rocznicę wybuchu powstania obchodzony jest Dzień Podchorążego.

10 października 1410 roku, we wsi Wilcze pod Koronowem rozegrała się bitwa, ostatni akt wielkiej wojny (1409 – 1411) z zakonem krzyżackim. Bitwa średniowiecznej Europy oparta o honorową zasadę walki jeden na jednego.
Po klęsce pod Grunwaldem, Krzyżacy pod wodzą Michała Küchmeistera von Starnberga, wójta Nowej Marchii (wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego w latach 1414 – 1422), podjęli próbę odwrócenia losów przegranej wojny, chcąc z zaskoczenia zająć Kujawy. Planowali zdobyć Bydgoszcz, z której mogliby zagrozić zamkowi w Inowrocławiu, gdzie stacjonował polski król Władysław II Jagiełło.
Polski król przewidział jednak zagrożenie, dlatego kazał obsadzić położone na północ od Bydgoszczy Koronowo, załogą 2 tyś. zbrojnych. Dowodzenie wojskami wysłanymi przeciwko Krzyżakom powierzył Sędziwojowi z Ostroroga herbu Nałęcz (wojewoda poznański od października 1406 do 1441roku, w latach 1426 – 1432 starosta brzesko-kujawski, a następnie starosta generalny Wielkopolski) oraz Piotrowi Niedźwiedzkiemu herbu Starykoń (marszałek dworu króla Władysława II Jagiełły w latach 1410 – 1419, krajczy(1414 – 1423) i stolnik krakowski (od 1433)).
Krzyżacy zostali zaskoczeni faktem obsadzenia Koronowa tak liczną załogą i jej gotowością do podjęcia walki. Chcąc uniknąć dużych strat zdecydowali się na odwrót.
W pościg za uciekającymi ruszyli konni łucznicy. Krzyżacy widząc, że walka ze ścigającymi ich wojskami jest nieunikniona, zajęli dogodną do obrony pozycję na leżącym ok. 7 km od Koronowa, wzgórzu. Obie armie ustawiły się w szyku „płot”. W pierwszej linii rycerze, drugiej ich giermkowie. Bitwa stała się areną wielu honorowych pojedynków. Dwukrotnie ogłaszano przerwę w walce. W czasie jej trwania opatrywano rany i usuwano ciała zabitych. Wymieniano się jeńcami, częstując się przy tym z przeciwnikiem winem. Następnie powracano do walki.
Decydującym momentem w bitwie było zdobycie krzyżackiej chorągwi przez Jana Naszona z Ostrowiec herbu Topór. Zdobycie chorągwi wywołało duże zamieszanie wśród Krzyżaków i przerodziło się w ucieczkę. Polscy zbrojni jeźdźcy rozpoczęli pościg. Starcie zmieniło się w pogrom.
W walce zginęło około tysiąca rycerzy zakonnych. Zdobyto łupy i jeńców, w tym wielu „gości” Zakonu. Do niewoli dostał się wódz armii krzyżackiej Michał Küchmeister, którego osadzono później na zamku w Chęcinach.
Król Władysław II Jagiełło w Bydgoszczy wydał ucztę, na którą zaprosił jeńców. Traktowani byli oni z szacunkiem, by przeciwdziałać krzyżackiej propagandzie na Zachodzie ukazującej Polaków i Litwinów jako bezbożnych dzikusów.
Niektórzy historycy wojskowości uważają, że zwycięstwo Polski pod Koronowem było większe aniżeli wcześniejsze na polach Grunwaldu.