W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku wybuchło Powstanie Listopadowe, zryw niepodległościowy skierowany przeciwko rosyjskiemu zaborcy. Było największym wysiłkiem zbrojnym w polskich walkach wyzwoleńczych XIX wieku.
Powstanie zakończyło się 21 października 1831 roku. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część Litwy, Żmudzi i Wołynia.
W powstaniu wzięło udział ok. 150 tyś. żołnierzy polskich. Zginęło lub zostało rannych ok. 40 tyś. powstańców.
W rocznicę wybuchu powstania obchodzony jest Dzień Podchorążego.

10 października 1410 roku, we wsi Wilcze pod Koronowem rozegrała się bitwa, ostatni akt wielkiej wojny (1409 – 1411) z zakonem krzyżackim. Bitwa średniowiecznej Europy oparta o honorową zasadę walki jeden na jednego.
Po klęsce pod Grunwaldem, Krzyżacy pod wodzą Michała Küchmeistera von Starnberga, wójta Nowej Marchii (wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego w latach 1414 – 1422), podjęli próbę odwrócenia losów przegranej wojny, chcąc z zaskoczenia zająć Kujawy. Planowali zdobyć Bydgoszcz, z której mogliby zagrozić zamkowi w Inowrocławiu, gdzie stacjonował polski król Władysław II Jagiełło.
Polski król przewidział jednak zagrożenie, dlatego kazał obsadzić położone na północ od Bydgoszczy Koronowo, załogą 2 tyś. zbrojnych. Dowodzenie wojskami wysłanymi przeciwko Krzyżakom powierzył Sędziwojowi z Ostroroga herbu Nałęcz (wojewoda poznański od października 1406 do 1441roku, w latach 1426 – 1432 starosta brzesko-kujawski, a następnie starosta generalny Wielkopolski) oraz Piotrowi Niedźwiedzkiemu herbu Starykoń (marszałek dworu króla Władysława II Jagiełły w latach 1410 – 1419, krajczy(1414 – 1423) i stolnik krakowski (od 1433)).
Krzyżacy zostali zaskoczeni faktem obsadzenia Koronowa tak liczną załogą i jej gotowością do podjęcia walki. Chcąc uniknąć dużych strat zdecydowali się na odwrót.
W pościg za uciekającymi ruszyli konni łucznicy. Krzyżacy widząc, że walka ze ścigającymi ich wojskami jest nieunikniona, zajęli dogodną do obrony pozycję na leżącym ok. 7 km od Koronowa, wzgórzu. Obie armie ustawiły się w szyku „płot”. W pierwszej linii rycerze, drugiej ich giermkowie. Bitwa stała się areną wielu honorowych pojedynków. Dwukrotnie ogłaszano przerwę w walce. W czasie jej trwania opatrywano rany i usuwano ciała zabitych. Wymieniano się jeńcami, częstując się przy tym z przeciwnikiem winem. Następnie powracano do walki.
Decydującym momentem w bitwie było zdobycie krzyżackiej chorągwi przez Jana Naszona z Ostrowiec herbu Topór. Zdobycie chorągwi wywołało duże zamieszanie wśród Krzyżaków i przerodziło się w ucieczkę. Polscy zbrojni jeźdźcy rozpoczęli pościg. Starcie zmieniło się w pogrom.
W walce zginęło około tysiąca rycerzy zakonnych. Zdobyto łupy i jeńców, w tym wielu „gości” Zakonu. Do niewoli dostał się wódz armii krzyżackiej Michał Küchmeister, którego osadzono później na zamku w Chęcinach.
Król Władysław II Jagiełło w Bydgoszczy wydał ucztę, na którą zaprosił jeńców. Traktowani byli oni z szacunkiem, by przeciwdziałać krzyżackiej propagandzie na Zachodzie ukazującej Polaków i Litwinów jako bezbożnych dzikusów.
Niektórzy historycy wojskowości uważają, że zwycięstwo Polski pod Koronowem było większe aniżeli wcześniejsze na polach Grunwaldu.

Dnia 13 kwietnia 1943 roku niemieckie radio i prasa podały wiadomość o odkryciu zbiorowych grobów oficerów polskich, więźniów z obozu w Kozielsku, oskarżając o zbrodnię, NKWD.
Po 17 września 1939 roku do niewoli sowieckiej trafiło ponad 15 tyś. polskich wojskowych, policjantów, kapelanów różnych wyznań, funkcjonariuszy Korpusu Ochrony Pogranicza, Żandarmerii Wojskowej, służb specjalnych i oficerów rezerwy. Zatrzymani trafili do obozów – w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. 5 marca 1940r. Stalin wraz z członkami Biura Politycznego podjął decyzję o wymordowaniu uwięzionych. Egzekucje odbywały się w kwietniu i maju 1940r. Oficerów z Kozielska zabijano strzałem w tył głowy bezpośrednio nad dołem śmierci w Katyniu. Więźniów z pozostałych dwóch obozów przewożono do Charkowa oraz Tweru i tam rozstrzeliwano. Wraz z żołnierzami zamordowano ok. 7 tyś. więźniów cywilnych. Łącznie śmierć poniosło 21 768 obywateli Polski.
Zbrodnia ta, uznawana jest za ludobójstwo, zbrodnię przeciwko ludzkości i zbrodnię wojenną.
Zbrodnia katyńska to tragedia narodowa, która nie może pójść w zapomnienie i wymaga od nas szczególnego upamiętnienia. Uchwałą z 14 listopada 2007 Sejm RP ustanowił przez aklamację dzień 13 kwietnia Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.